Peking Pien

Ik ging vorige week met mamma en pappa naar de chinees. Want we gingen eten kopen. Niemand had zin om eten klaar te maken en dat buikje van mij heeft toch onderhoud nodig…

Maar eenmaal bij de chinees in de buurt rook ik het al: dit is niet goed! dacht mijn neus. Maar ik moest toch mee want mamma is altijd bang dat ik gestolen wordt als ik buiten moet blijven (en trouwens, ik zelf ook, en een nieuw baasje geeft misschien niet zulk goed eten aan mij als mijn eigen ouders).

Maar eenmaal binnen leek het mee te vallen. Ik kroop voor de veiligheid op mamma's schoot en een lieve vrouw die daar ook op eten zat te wachten kwam me lekker knuffelen. Ikke helemaal blij.

Maar toen zei die vrouw tegen mamma: "Dapper hoor, dat je haar mee durft te nemen hier naar binnen!" En pappa zei: "Hmmm Peking Pien… vast lekker."

En ik dacht: "STREEEEESSSSSSSSSS!!!!!!!!"

Ik probeerde weg te komen maar ik kon de deur niet ruiken door al die andere luchtjes daar (van andere Peking Puppies) en mamma gaf commando dat ik terug op schoot moest komen….

Ik keek mamma aan: Red mij, help snel!! Maar gelukkig kwam het eten en konden we snel naar buiten.  Eenmaal thuis had ik geen trek meer (voor het eerst in mijn leven). Mijn arme maagje was helemaal samengeknepen van de stress.

Ikke ga niet meer terug naar die boze chinees. Er is niet te zeggen wat ze met me doen als ze me ooit te pakken krijgen. Ik hoop dat mamma dit leest en me nooit meer meeneemt!

Kijk, hier onder nog een foto van mij: ik ben blij dat het eindelijk mooi weer is en lig in de tuin mijn vitaminen D op te slorpen. Mooi he, ben ik!

Tot de volgende keer allemaal. Dan zal ik jullie vertellen van die keer dat mamma en pappa me mee namen naar het Hitland en ik ook een reactie had a la chinees. Het heeft wel geholpen want ze hebben me er (gelukkig!) nooit meer naartoe gebracht.